Çarpık Diyarlar ve Yıkım Taşıyan-1

İKİ YABANCI

Birbirine kaynamış iki büyük dağın ortasındaki geçidin başında, yolcuların dinlenmesi için akıllı bir tüccar tarafından kurulmuş hanın girişinde bekleyen iki yabancı, ay ışığını sırtlarına alarak içeriye girdi. Suratlarına çarpan pişmiş kuzu eti ve her türden içki kokusuyla ciğerlerini yıkayıp birbirlerine baktılar ve görmezden gelip en uzak masalara oturdular. Hancı ilk önce kendine yakın oturanın yanına gidip ne istediğini sordu. Yabancı, kopuzunu sırtından çıkarıp  masaya bıraktı.

 “Bana şu Çöllü içkiden getir.”

Hancı başını sallayıp “Çölruhu” diye düzeltti ve ayrıldı.

Diğer yabancı pek konuşkan durmuyordu ve görünüşü Kantoman’da yaşayan insanlardan epey farklıydı. Saçları simsiyah, yüzü bir ölününki gibi beyaz ve gözleri dışarı fırlayacak kadar iriydi. Hancı ürkek bir tavırla gözlerini kaçırıp ne istediğini sordu ve sakisine seslendi

“İki Çölruhu!“

Kopuzlu, kopuzunu hafifçe  tıngırdatıp dilinin ucunda bir şeyler mırıldandı. Bunun üzerine hemen karşılarındaki seyyahlar aralarında gülüşmeye başladılar. Alaycı tavırları her hallerinden belli oluyordu. Sesler azalır gibi olunca içlerinden biri çam bardağını tek yudumda bitirdi. Ardından, bakışlarını kaçırmadan aynı alaycı sesle konuştu.

“Kopuzlu! Var mı anlatacak bir şeylerin? Su perisine ilişen çobanın cesedini kemirerek beslenen solucanlar, beyleri güzelliğiyle aldatan çilbacılar….”

Kopuzunu susturdu, ardından gözünü dikip boğuk bir sesle homurdandı

“O tek gözlü devler ve çilbacılar… hiç de gülünç değildir.”

“Tamam be, öfkelenme hemen! Anlat bir şeyler de dinleyelim.” hancıya bağırdı

“Kopuzluya bir içki daha yolla!”

Yabancı, gelen içkiden sağlam bir yudum alıp seyyahlara yaklaştı. Seyyahları süzdü ve kopuzunu kapıp tıngırdatmaya başladı

“Hikayem, diyarın adının Kantoman olmasından çok çok önce hayattan tat almayı unutmuş genç bir gezginin başından geçiyor! Bu genç gezgin, bir sabah evini terk edip bütün parasıyla bir kısrak satın almış ve çöl diyarlarına dört nala sürmüş. Ancak Kantoman’dan çıkmanın tek bir yolu varmış, o da birbirine kaynamış iki dağın ortasından geçen karanlık geçit. Bir ağacın gölgesine oturup günün aymasını beklemiş ve güneş doğunca geçide girmiş. Taşlarda gezinen karanlık gölgeler seyyahı korkutmamış, ellerini birleştirip dua etmiş ancak nafile, karşısında beliren Araçur seyyahın kafasını avuçlarının arasına alıp kopana kadar döndürmüş. Söylenenlere göre bu yaratık geçidi koruyan ruhları yiyerek gücüne güç katar ve geçitten geçmeye yeltenen insanların etleriyle beslenirmiş.”

Seyyahlardan biri heyecanla “Eee?” dedi. 

Yabancı çoktan kopuzunu bırakmış, içkisine dönmüştü.
“Eeesi bu kadar.”

“Bu hikayeyi yolda mı uydurdun?” dedi bir diğeri.

Kopuzlu, adamın gözlerinin içine bakıp sinsice gülümsedi.

“Uydurma değil, dibimizdeki tehlikeden bahsediyorum!”

Hancı kızarmış bir suratla yanına gelip çıkıştı

“Neymiş o dibimizdeki tehlike?”

Gözlerini seyyahlardan ayırmadan boş bardağını ihtiyara uzattı.

“Tam da bu hanın arkasındaki geçitten bahsediyorum… Yani gündüz geçmek istediğiniz geçitten. Söylenenlere göre geçitteki yaratık, lanetten simsiyah kesilmiş bir Araçur.”

“Saçmalık!” diye bağırdı seyyah. “Araçurlar ormanda yaşar, dağda değil.”

Kopuzlu kafasını çevirdi.

“Kötü ruh yiyenler de mi ormanda yaşar?”

Birbirlerine boş boş baktılar.

“Yaratık yaşadığı sürece buradan canlı geçmenin imkanı yok. Gittiğiniz her yerde anlatın bunu: Geçit  delirmiş bir Araçur’un yuvası artık!”

Hancı öfkeyle karışık bir korkuyla araya girdi

“Yapmayın beyim! Ölürüm açlıktan, altı üstü hikaye işte…”

“Hikayeleri hafife alıyorsunuz! Yokmuş gibi davranarak gerçeği değiştiremezsiniz!”

“Ben akşamları oraya gidiyorum, ne Araçur ne de Bozruh gördüm. ”

“Şimdi de gitmek ister misin? Hem bize de kanıtlamış olursun yaratığın gerçek olup olmadığını. ”

Hancı yutkundu.

“Sen yark  değil misin? Yok et yaratığı, sonuçta siz de yaratık soyundan geliyorsunuz!”

Börküne tepeden bastırıp alnını iyice kapattı.

“Yark da neymiş? Ozanım  ben, kopuzla yaratık mı öldürülür?! ”

“Ne yapacağız o zaman?”

“Tanıdığım bir adam var, hem Yark hem de savaşçı… Söylenenlere göre yaratıkların soyundan gelmiş ve kamanalarca  ehlileştirilmiş  korkunç bir adam. Ne insana ne de canavara merhamet eden kana susamış bir yaratık!!!”

Hancı derin bir oh çekti.

“Nerede buluruz bu adamı?”

Karanlıkta  kalan masada içkisini yudumlayan adamı işaret etti. 

“Gözlerim beni şaşırtmadıysa benimle beraber bu hana giren yabancı.”

Hancı,  gözlerini karanlığa gömülmüş masada oturan siyah saçlı adama dikti.

“Beyim, bir gelir misiniz buraya?”

Adam ağır ağır ayaklanıp yaklaştı ve onu çağıran yaşlı adama baktı.

“Siz öldürebilir misiniz bu Araçur’u? ”

“Öldürürüm” dedi adam “Ama bedeli var. ”

“Nedir beyim?”

“Bir kese altın. ”

Hancı hiddetlendi.

“Ama kamanalar  yardımı parayla yapmaz!”

Kopuzlu içkisini yudumluyordu. siyahlı yabancı gözlerini olabildiğince açıp dişlerini sıktı. 

“Kamanalara benzer bir tarafım var mı?”

Hancı bir an düşündü ve çaresizce kabul etti

“Tamam Beyim, yeter ki öldür yaratığı!”

Siyah saçlı olan hanı terk edip karanlıkta kayboldu.

Kopuzlunun ağzı kulaklarına varıyordu.  müthiş bir heyecanla “herkese benden mayalı süt!” diye haykırdı. Handaki seyyahlar ve hancı, kopuzlu kadar rahat görünmüyordu.

Biraz zaman geçtikten sonra siyahlı adam, elinde yüzü siyaha bulanmış bir Araçur kafasıyla geri döndü. Kesik başı masaya bıraktı ve “Yaratık  öldü, artık geçit temiz.” dedi. Seyyahlar ve hancı dikkatle kafayı incelediler. Bir tanesi “Araçurlar siyah suratlı mı oluyormuş?” diye sordu, kopuzlu araya girdi “Sana kaç kere söyledik, bu sıradan Araçurlara benzemez!” Onun da lafını hancı kesti “Yüzü çürümeye başlamış bunun, sanki daha önceden ölmüş gibi!”

Kopuzlu ayaklanıp öfkeyle bağırdı

“Aptal mısınız siz! Hayatınızda kaç defa Bozruh yiyen bir Araçur gördünüz?”

Hancı kaşlarını çattı.

“Evet görmedik, bunun yediğini nereden bileceğiz.”

Siyahlı adam baygın gözlerle kopuzluya baktı ve Palasını çekip hancının boğazına dayadı.

“İşin görüldü, artık geçitte yaratık yok. eğer cayarsan gittiğimiz her yerde geçitteki canavar hikayesini anlatırız, sen de ordudan kovulmuş askerlere mayalı süt satarsın!”

Hancı homurdanarak kuşağından bir kese çıkartıp kesik başın yanına attı, kopuzlu keseyi kapıp; “Teşekkür ederiz beyler, Bozruhlar sizi korusun” dedi Siyahlı da kesik Araçur kafasını alıp omuz çantasının içine tıktı “Bunu da unutmayalım. ”

İki yabancı han kapısını arkasına alıp ay ışığına doğru adımladılar. Kopuzlu guruldayan midesine bastırıp çantasını karıştırdı “Sende yiyecek bir şeyler kaldı mı?”

Siyahlı kesik kafayı kayalıklara fırlatıp çantasından çıkardığı kurutulmuş eti uzattı. Ormanda gezinirken buldukları Araçur kafası gerçekten de çürümüştü ve ekşi kokusu, etin tadına sinmişti.

“Şu kesik kafa oyununa kimse inanmıyor, neden hala bunu yapıyoruz?”

Kopuzlu eti dişleyip yüzünü ekşitti ve ceset tadındaki eti yanındaki ağacın dibine doğru fırlattı.

“Çünkü başka türlü para kazanamayız, kimse hikaye dinlemek için eline altın saymaz.”

“Orduya katılalım? Sen yazıcı olursun ben de asker…”

Kopuzunu alıp yeni bir melodi denedi

“Güldürme Barlas! Alnımızdaki işaretleri ne yapacağız?”

Kafasını gösterdi

“Börk takarız”

“Şunu dinle, dün gece rüyamda gördüm!”

Alınlarındaki işaretler, Kanlığın getirdiği bir kuraldı.  Kantoman’daki annesiz ve babasız melez çocukları ayırt etmek için doğduklarında alınlarına sıcak demirle tek ucu birleşmemiş üçgene benzeyen bir işaret dağlarlardı. Kantomanlılar bu tarz çocuklara bir çok şey söylüyorlardı ancak daha çok “Yark” deniyordu. Nereli oldukları, nereden geldikleri bilinmezdi–doğrusu kimse merak da etmezdi. Kan, bu çocukları Kamanaların yanına yerleştirir ve onlar da kendi bildikleri gibi yetiştirirlerdi. Barlas ve İlger de aynı Kamana’nın evinde büyümüş iki çocuktu.

Kimseye görünmemek için ormanın derinliklerine daldılar çünkü görünmek ceza demekti. Her gün gide gide ezberledikleri ağaçları aşarak kamanlarının kulübesinin önüne ulaştılar. İlger, Barlas’ı durdurdu ve çantasından geyik derisiyle kaplanmış ufak bir toprak şişe çıkardı.

“Yanımda biraz mayalı süt var içip öyle girelim mi? Hem yeni hikaye var onu anlatırım”

Barlas börkünü çıkartıp kafasını kaşıdı.

“Zaten hep yan yanayız, içinde ben olmayan ne anlatacaksın?”

“Rüyamda bir şeyler gördüm, gel hadi içelim.”

“Kamana kızarsa beni karıştırmayacaksın ama.”

İkili, kulübenin yanındaki yuvarlak kayanın tepesine çıkıp mayalı sütü içmeye başladılar. İlger kopuzunu alıp rüyasında gördüğü hikayeyi söylemeye başladı. Ormanda yaşayan ve çocuk kaçıran genç bir tepegözü öldüren kahraman bir bey çocuğunun hikayesiydi. Barlas mayalı sütün tamamını mideye indirip “Rüyaların ne güzelmiş” diye mırıldandı. “Gerçek hayatta beyler pek cesur olmuyor, anca gelip kamanadan zorla erzak istiyorlar.”

“Bölme hikayemi!” diye çıkıştı İlger.

“Ee, noluyor hikayenin sonunda? Tepegöz ölüyor ve ülkede şenlik mi yapılıyor?”

İlger kopuzunu taşın üzerine bırakıp Barlas’ın elindeki süt şişesini aldı.

“Şenlik yapmıyorlardı, eğlence gibi bir şey.”

“Kalk gidelim.” dedi Barlas “Kamana kızacak yine.”

İki arkadaş Kamananın kulübesinde yaşıyordu. Ne buraya aitlerdi ne de başka bir yer görmüşlerdi.. Barlas içi samanla doldurulmuş yastığına kafasını koyup bir gün ne yapacağını düşündü. Evlilik, iş gibi sıradan şeyler sıradan insanların işiydi: geri kalan uğraşları ise ancak üstün insanlar yapardı ve kendisi bu iki ihtimal için de uygun değildi. geri kalanlar ise üstün insanların işi ve o bu iki ihtimal için de uygun değildi.

İlger belki iyi bir ozan olabilirdi ancak alnındaki ucu birleşmemiş üçgen, dinleyici sayısını epey bir düşürebilirdi. Kantoman’da piçler pek istenmezdi, özellikle de melez olanları. Kamanalar bu çocukları bulup sahiplenir, yetiştirir ve kendilerinden biri yapardı; ancak onların da yaşam tarzları pek konforlu değildi. Para kazanmazlardı, et yemezlerdi, ayin olmadığı sürece sarhoş olmazlardı, evlenmezlerdi ve eğlenmezlerdi. İçi saman dolu yastıklarda yatar ve her gece bozruhlarla lakırtı yapıp dua ederlerdi.

Sessizce kulübeye girip etrafa göz gezdirdiler. Kamana girişteki koltukta uyuyordu. Barlas, İlger’e dönüp parmağıyla sus işareti yaptı ve yerdeki kapağı açıp merdivenden sessizce indiler. Uyudukları oda evin zeminine kazılmış bir çukurdaydı. İlger yatağına kurulduktan sonra “Diğer hikayeyi de anlatayım mı?” diye fısıldadı. Barlas çoktan gözlerini kapayıp uyuyakalmıştı.

Kantoman’ın kemik çatlatan soğukluktaki çetin kırlarında dolaşan iki hayalet gibi yaşayıp giden iki arkadaş, mütevazi günlerini her daim samanlı bir yastık üzerinde baş dönmesiyle sonlandırıyorlardı.

Diğer edebiyat içerikleri için tıkla