Ben sevgi dolu bir çocuktum. Ben, sevgi, dolu, bir, çocuk… Hiçbiri bana ait olamayacak kelimelerle dolu bir cümle kurmuştum yine. Yine avutmuştum kendimi.
Sözlerin iç ısıtmayacağını, sarılamayacağını, başımı okşayamayacağını hâlâ öğrenememiştim. Benim gibisi de büyüdükçe öğrenirdi. Ama bana, büyüdükçe öl, denirdi.
Sorun ailemde değildi hiçbir zaman. Onlar daima sevgiyle büyütmüştü beni.
Annem, tabii ki duygularını belli eden bir kadındı. Benden nefret ettiğinde veya beni öldürmek istediğinde bunu anlamak zor olmazdı.
Babam ise fazla korumacıydı. Annemin beni dövdüğünü görünce ona kızar, beni ondan kurtarırdı. Sonra da kendi döverdi tabii.
Ablam ise fazla uyumlu bir kızdı. Ailemin yaptığı vahşete o kadar hızlı uyum sağlamıştı ki gözlerim yaşarmıştı. Gerçi gözlerimin yaşarmasının tek sebebi bu olamazdı, sırtıma batan kemerin tokasının da etkisi vardı sanırım.
O kadar uyumluydu ki ailemin beni hırpalayıp bir kenara savurduğunu görünce yanıma gelirdi ve bir de o azarlardı. Çünkü olması gereken buydu, onun da tuzu olmalıydı bu ekşi ve kan kokulu çorbada.
Hiçbirine göre iyi, doğru veya haklı değildim. Ben, çoğu zaman sadece “ben” olduğum için bunlara tahammül edilmesi beklenen biriydim.
Şafak sökene kadar süren iç çekişlerim, zor dinerdi bu zamanlarda. Çünkü uyku bile beni beğenmez, yanıma gelmezdi. Ama geldiğinde de ailemden eksik kalmazdı: Bir tur da o hırpalardı rüyalarımda.
Ve ben gözyaşlarımın yorgunluğuyla yığılırdım yatağıma. Ölür gibi uyurdum. Ama ölemezdim, olamazdı. Ruhuma da bedenime yaptıklarını yapmadan uyutmazlardı. Yoksa içleri soğumazdı. Benim içimi yakarlardı ama;
bir ömür boyu,
daima… ...devamını oku

İçimde o kadar birikiyor ki kelimeler, yazmadan yaşayamayacağım, diyorum. Çünkü ben yandığım için yazıyorum. ...devamını oku

Kalk gidelim buralardan.Ellerimizden tutsun ayçiçekler, Gözlerimizden öpsün minik böcekler. Serin rüzgarlarla sarılalım. Mavi gökyüzüyle örtülsün üstümüz. Tek derdimiz rüzgarın soğukluğu, Kirpiğimizden düşen tek şey yağmurun elleri olsun. Uzun uzun seyredelim ufku. Gözlerimiz bile gülümsesin. Yaşamak bize dert olmasın, Her yaşımız iyi bir ders olsun. Mutluluğu, bir çiçek dalında bulalım; Acıyı, bir gülün dikeninde bilelim yalnızca. Bir kuş sesiyle huzur bulalım. Bir avuç su kadar da olsa ferahlayalım. Koşturmacaları unutup kendimizi hatırlayalım. Bir anlığına da olsa her şey sussun. Gecenin serinliği ruhumuzu bulsun. Bakışlarımızı gökyüzüne çevirelim, Yıldızlar, dileklerimizi tutsun. Bir yazımız da böyle geçsin. Kalbimiz huzura sandalye çeksin. Kalabalıktan uzak olsun ama Yaşamak bizimle güzelleşsin. ...devamını oku

Ağlamadan yazamıyorum sanırım,
Gözyaşım ıslatmalı kağıdı
O yazmalı benim yerime

Kızmadan yazamıyorum sanırım,
Alevim sarmalı kağıdı
O yanmalı benim yerime

Susmadan yazamıyorum sanırım,
Dilimde ihtimaller ağıdı
O yapmalı benim yerime

Ve gitmeden yazamıyorum sanırım,
Boşluğum dağıtmalı kağıdı
O dağılmalı benim yerime . ...devamını oku

Gözyaşım kadar büyüdüm ben
Çığlıklarım kadar büyük, takatim kadar inceyim artık Sustuğum kadar bilge, öldüğüm kadar yüceyim ben Ben, benden geçtim ama sorsan hâlâ aynı ben ...devamını oku

Kanlı avuçlarımı pütürlü duvara sürttüm iz bıraksın diye. Canım yandı lakin yoktu önemi. İz bırakmak için yanan canın önemi de neydi? ...devamını oku

Deneme 1-2
Dudağımın kenarında bir gülüşüm, ve o gülüşümün kırıkları batıyor çehreme. Solgun yüzümden damlayan kanın akışkan varlığı derimi yakıyor. Canım yanıyor, içim acıyor ama kimse bana acımıyor.
Ruhumun derinlerine hapsettiğim neşeli çocuk, hâlâ oyun odasına dönmemi bekliyor. Her hayal kırıklığım kaburgama batarken, nefesim bile bırakıyor beni.
Yorgun bedenim yığılsın istiyorum bir köşeye. Onu bile istiyorum ama yapamıyorum. Yığılmak için bile sağlam zemin gerek ama ben yerimi, yurdumu bilmiyorum.
Burnumdan dudaklarıma doğru yol alan tuzlu zehirle anlıyorum ağladığımı. Gözyaşları bile atamıyor içimdeki koca taşları. Boğazıma diziliyor kelimelerim, yutkunmak bile acı veriyor.
Bir hayale tutunmak istiyorum ama kırıklarımdan bükülmüş belim, artık tutmaz ellerim. Hislerim, zevklerim ve tüm hayallerim… Benden uzak, çünkü bana ait değil benim ellerim.
Tutmak zorsa iste, dedim kendime, yutmak zorsa tükür şimdi derdine; şimdi vazgeçemem ama, Allah sonumu huzura erdire… ...devamını oku