Kaderin her zaman kendi ellerimizde olduğuna inananlardan olmuştum. Hayatımızın iplerini ellerimizde tutardık bana göre. İpleri şekillendirdikçe hayatımıza yön verirdik. Fakat öyle bir zaman olmuştu ki hayatımın bir noktasında; iplerim ellerimden alınmış, Azrailimin avuçlarına bırakılmıştı. O andan sonra ruhum kelepçelenmiş ve zifiri bir ormana atılmıştı. Kaçıp kurtulmak istediğim her an kendimi tekrar Azrailimin ellerinde buluyordum. Gün ışığını görmek için attığım her adım beni gerisin geriye ormanın karanlığına itiyordu.
Ve şimdi, yine o anlardan birindeydim.
Ya kaçacak ya da o ormanda çürüyecektim.
ufak bir kesit…
